Ze laat me praten, over hoe het met me gaat.


Ik zeg, ik zit op een dood punt.

Ik weet niet meer waar mijn leven over gaat.

Ik heb het gevoel dat ik aan de zijlijn sta.

Ik kom mezelf zo tegen.

 

De man waarvan ik dacht dat hij mijn soulmate was, mijn maatje, vriend en lover, wil niet meer met mij en ik heb hem keihard weggeduwd toen hij me dit vertelde, zo verdrietig en ook boos was ik.

Ik heb zoveel lege ruimte dat ik erin verzuip. Ik wil gewoon een baan en kan de energie niet meer opbrengen om te solliciteren.

De belastingdienst gaat na jaren ineens moeilijk doen en is het niet eens met het advies dat ik van mijn boekhouder kreeg en er dreigt een giga naheffing.

Mijn dochter mist haar vader en ons voormalig gezinsleven. Ze zegt dat ze het niet super fijn vind om thuis te komen, het voelt zo leeg.

Ik zeg op facebook dat ik pleit voor meer kwetsbaarheid, gevoeligheden en kleine verdrietjes en zelf ik blijf liever in mijn schulp in plaats van uit te reiken.

Ik blijf maar zeuren over de opleiding die ik ga doen, dat deze het toch niet echt is, maar ja ik heb er al voor betaald.

Ik zeg dat ik thuis dans, maar dit is niet waar, dat doe ik al een hele tijd niet meer.

Ik ben ontevreden over mijn leven. Best wel confronterend om mezelf deze spiegel voor te houden.

Een deel van jou wil niet leven, zegt ze. Uuuh ja dat klopt. Ik wil soms niet meedoen en tegelijkertijd supergraag.

Jaaha er is ook veel om dankbaar voor te zijn: Ik heb een goed contact met mijn ouders en zus, woon in een prachtig huis, heb geen geldzorgen en ga die ook niet krijgen, er ontstaat meer en meer basis en vertrouwen, heb veel fijne mensen om me heen (vriendschappen al 55 jaar lang), ik leer om uit te reiken als ik behoefte heb aan contact. Dankbaar voor de poes die zodra ik ga liggen bij me komt. Dankbaar voor alle dansers die telkens weer komen. Dankbaar voor mijn weerstand die mag verzachten. Ik leer mezelf te dragen en mijn gevoeligheid toe te staan. En ja ik mag tegenwoordig ook fouten maken van mezelf.

Ik heb altijd veel lichaamsbeweging nodig gehad en besef dat een keer per week dansen niet genoeg is voor mij. Thuis dansen. De beperkende overtuiging die ik heb onderzoeken. Is dat wel zo, dat thuis in mijn eentje dansen saai is? Wat maakt dat ik dit denk?

Goed, thuis dansen dus, mezelf uitdagen om het onderzoek aan te gaan. De blurb van inertie te onderzoeken waarin ik zit.

Ik ga mezelf uitdagen, geen grote stap maar toch.  21 dagen lang ga ik elke ochtend thuis dansen!

Ik zoek een mooie wave. Ik heb zoveel fijne collega’s die prachtige waves delen op mixcloud.

Ik dans, Ik huil, ik open. Ik krijg weer duizend ideeen, heb de neiging om er meteen een uit te werken.  Neehee spreek ik mezelf streng toe, gewoon 1 wave blijven dansen.

In vloeiend maak ik contact met mijn heerlijke huiskamervloer en besef dat ik eigenlijk zo intens geniet van flow. In staccato vind ik het saai (hé daar is ie) en ik versterk de beweging. Is het echt saai? Ik maak een herhalende beweging en saai wordt zaai. Oooh ik ben aan het zaaien. Zaadjes aan het zaaien. Die weer uit mogen groeien tot nieuwe plannen en ideeen. In de chaos zie ik mijn schaduw op het silhouette-gordijn en dit vind het zo gaaf, daar wil ik meteen een filmpje van maken (zucht….blijf nou gewoon effe dansen). Lyrisch licht, de ideeen stromen. In de stilte maak ik ruimte voor de kleine Rian die het allemaal zo graag wil en soms niet weet hoe. Ik omarm haar.

Gemotiveerd, ik voel me weer gemotiveerd. Zo snel al weer? Na een wave van een half uur? Jaah zo snel al weer. Want dat blije, enthousiaste, vurige kind, dat komt altijd weer ergens tevoorschijn als ik dans.

Gemotiveerd om mijn practice opnieuw te omarmen en in beweging te komen.

 

Dank je wel lieve collega voor het luisteren zonder oordeel.

Morgen dans ik dag 2 van mijn challenge: op een vol-ledig leven!

 

Grappig ………..na 21 dagen dansen begint het het nieuwe jaar.