Muziek heeft altijd in me gezeten. De eerste herinnering is van de kleuterschool. De juf legde twee grote matten in de ruimte en daaromheen mochten we dansen. We dansten achtjes en ze zag hoe gelukkig in hier van werd. Ik danste samen met haar. We zwierden door de ruimte. Zij met haar grote wijde nonnenrokken en de kap op haar hoofd die als een sluier om haar een viel. Geweldig vond ik het.

Op 12 jarige leeftijd leerde mijn vader me hoe ik muziek van de radio kon opnemen op de bandrecorder. Een apparaat met van die grote spoelen. Een van de eerste nummers dat ik opnam was: I’m just a Singer (in a Rock and Roll Band) van The Moody Blues. Zo gaaf, die drumsolo waarmee dat nummer begint. Uren zat ik bij die bandrecorder om op het juiste moment de knoppen in te drukken zodat ik zoveel mogelijk van de muziek en zo min mogelijk van de stem van de radioman opnam.

Diep in mijn hart wilde ik graag een muziekinstrument bespelen. Eerst accordeon, later viool en daarna drum. Echter de vraag stellen aan mijn ouders of ik naar de muziekschool mocht, dat kwam niet eens in me op, dat was meer voor andere mensen, rijkelui en gestudeerden, van die mensen die het hoog in hun bol hebben.

De wens om een muziekinstrument te bespelen ben ik daarna kwijtgeraakt en kwam weer even op mijn pad toen ik naar de Kopse Hof ging. Daar kregen we de mogelijkheid tot gitaar- of drumles. Wow drumles. Jaah dat wilde ik wel. We waren slechts met zijn tweeën die voor drum kozen en dus ging de les niet door. We mochten wel gebruik maken van het drumlokaal, maar ja, ik had geen idee, wat ik dan moest. De andere student ging wel lekker experimenteren en ik kan nog de teleurstelling voelen dat ik niet durfde.

Op 40 jarige leeftijd meldde ik me aan voor een cursus Djembee spelen. Het moest er dan toch eindelijk maar eens van komen. Na 7 lessen reed ik die avond huilend naar huis. Ik begreep niet eens waarom ik moest huilen. Mijn hele wezen kwam in beweging, voelde trillingen door mijn hele lijf en een gedachtenflits schoot door me heen: Mijn hele lijf wil bewegen, ik moet dansen!

De ontdekking van de hemel; de vijf ritmes. In het begin was ik alleen vertrouwd met staccato en gaandeweg leerde ik me overgeven aan chaos. Vooral die chaos, wat kon ik daar veel in kwijt, de drum, de beat, de snelheid, het hele lijf laten schudden, shaken, lekker uiting geven met mijn hele wezen. Powerr!

Afgelopen week danste ik mijn geluksmomenten tijdens de workshop met Thea Spanjers, mijn eerste 5 ritmes docent en die ik nu geassisteerd heb. Trots op mezelf en de weg die ik heb afgelegd. Zo blij dat ik nu elke week les mag geven in hetgeen ik het liefste doe.

En zie mij hier nu zitten, achter het drumstel van Geert Meeus, waarmee we om beurten een solo gedanst hebben. Schoorvoetend vroeg ik hem (aangemoegdigd door Thea) of ik eens mag voelen hoe dat is om achter een drumstel te zitten. Ik voelde me trots en ook een beetje verlegen. En voorbij de verlegenheid was er de nieuwsgierigheid. Hoe doe je dit? Ik voelde me weer dat blije kind dat danst met de juf en spanning tegelijk want ik weet niet hoe het moet; drummen. Het voelde alsof de cirkel rond was, voorbij gemiste kansen, elke dag een nieuw begin, de wereld voor me open.

Dankbaar voor dit mooie geluksmoment.